Wachten en buigen
Langzaam zakt het water de grond in op de plek waar de tarwe gezaaid gaat worden. Als de zon schijnt en de buien zijn weggetrokken, kun je als je goed luistert de aarde horen slurpen. Een goed teken, want de vele aardwormen hebben de bodem tot een spons gemaakt. Dit geluid, samen met de zon die in kracht toeneemt, maakt dat ik een beetje durf te hopen dat de tarwekorrels op tijd de grond in kunnen. Half april, hoop ik. Voor velen nog een datum ver weg, voor de boer op kleigrond een race tegen de klok. Regelmatig het weerbericht bekijken geeft een beetje een gevoel van controle, maar dat heeft natuurlijk geen invloed op de realiteit waarmee je te dealen hebt. Kwetsbaar en afhankelijk, dat is hoe ik me voel. Het is wachten, hopen en bidden.
In de wijngaard kan ik de teugels veel steviger in handen nemen. De scheuten die we tijdens de wintersnoei hebben geselecteerd om te blijven, die zijn nu aan de beurt om gebogen te worden. Een wijnstok is een klimplant, waarvan de takken omhoog willen. Laat je hem zijn gang gaan, dan komen bovenaan de tak (daar waar de zon het meest schijnt en het licht het sterkst valt) de grootste bladeren en de mooiste trossen. Alle energie en alle sapstromen concentreren zich dan in de top. Dat noem je de apicale dominantie, waar de top (apex) domineert over de rest. De mens die in cultuur neemt, steekt daar een stokje voor. De takken die verticaal omhoog willen, buigen wij horizontaal en zetten we vast aan de draad. Zo krijgen alle knoppen evenveel toevoer van de sapstroom, en draagt de wijnstok evenwichtig vrucht. Zo dwingen we de plant om sociaal te zijn, zou je zeggen.
Het is een boeiend contrast in de huidige fase van de graanteelt en de wijnbouw: totale afhankelijkheid van het grillige weer tegenover het de plant (letterlijk) laten buigen voor je. Over een paar maanden zijn de rollen omgedraaid. Dan staan de aren fier rechtop en lachen ze het schimmelgevoelige blad van de druif uit.
Zo staat het seizoen op de Akker van Brood en Wijn bol van zowel beheersing als afhankelijkheid, kwetsbaarheid en controleerbaarheid. Een fascinerend (en frustrerend) spel, waarbij de grootste les misschien is dat je als mens een hoop kunt willen, maar het een geschenk blijft als je het ook daadwerkelijk krijgt.