Dit is een treurige spruitkool. Ze staat in aarde die al maanden niet droog is geweest. Het is nat, al heel erg lang. Op de klei waar ik boer in opleiding ben, staan al sinds afgelopen najaar plassen op het land, en zijn de planten waar we normaal nog van konden oogsten verstikt door gebrek aan zuurstof in de grond.
Dit is ook de grond waar de eerste vierkante meters Akker van Brood zullen worden ingezaaid. Want het gaat gebeuren! Op een nederige 1500 m2 (0,15 hectare) zullen verschillende tarwerassen en gerst worden gezaaid (over mijn keuze voor deze specifieke granen later meer) .
Maar nu overheerst vooral een hopeloos gevoel als ik de grond bezie waar het het komende voorjaar en zomer moet gaan gebeuren. Daar waar de granen voor een maaltijd van hoop en vreugde moeten gaan groeien, zie ik vooral troosteloosheid.
Maar dat de ontkieming van de Hoop in een hopeloze toestand gebeurt, zou zomaar de meest eerlijke weergave van de werkelijkheid kunnen zijn.
Hopeloos lijkt me te zwaar uitgedrukt, triest is het wel. De akker leeft op van de warmte en de stralen van de zon, nog een paar weken geduld!